Bu aralar neyin mi kafasında yaşıyorum, tiyatronun tabi ki :)
İnsanı bu dünyadan alıp tamamen başka bir dünyaya götüren sanırım başka bir aracı yoktur. Sahne denilince de sahnenin bağlamı da sizi etkileyebiliyor. Bu noktada ben devlet tiyatrolarını çok önemsiyorum. Özellikle 'sanatın devlet tarafından desteklenmesi' ni..
Bu noktada biraz eksiklik var gibi hala.. Fakat salonlar yine de boş yer kalmamacasına doluyor. Özellikle devlet tiyatrosu sahnelerinde. Oldukça mutluluk verici.. Trabzon Devlet Tiyatrosu'nda bir çok oyunu takip etmiştim. Orada da salonlar aynı şekilde sürekli doluydu. Anadolu'ya ulaştırdığınız zaman sanatın bütün dalları ilgi görebiliyor demek ki!
Ve hayatımda özellikle bu yıl büyük bir yer edinen İstanbul Devlet Tiyatrosu.. Paralelinde İBB Şehir Tiyatroları.. Bu sezon şimdiye kadar, "Opera Komik, Aşkın Sıradanlığı, Kırmızı, Ne Dersin Azizim, Kendi Kendine Konuşmaktır Aşk, Sezuan'ın İyi İnsanı"nı devlet tiyatrolarında, "Mesut İnsanlar Fotoğrafhanesi, İntiharın Genel Provası ve Rosenbergler Ölmemeli'ye tanık olup anlatılanları sahnede yaşayanlar ile birlikte paylaştım.. İzlediğim her oyunda gururlandım.. Hepsi 'sanatçı' kelimesindeki eki sonuna kadar hak ediyor.. Bütün bunlara tanık olunca mutluluğumun yanında üzülüyorum da zaman zaman.. Çünkü güzel ülkemizde hala bir sahne görmemiş, sanat ile karşı karşıya kalmamış insanlar var.. Gelişmişliğin modernleşmenin ölçütü Doğu'ya ya da Batı'nın alım gücü yüksek olmayan yerlerine AVM'ler dikip 'shopping'lere teşvik etmek midir? Yoksa böylesi faaliyetleri buralardaki insanların önce zihinlerine yerleştirmek sonra gözleri önüne sermek midir?
Salonlar İstanbul'da dolabilir.. Oyunlar kapalı gişe oynayabilir.. Fakat hala daha bir çok eksikliğimiz var.. Devlet tekelinde keşke gönüllü sanat projeleri olsa ve biz de bu oluşumları insanların ayağına götürmek için seve seve çalışsak..
Bu arada "Mesut İnsanlar Fotoğrafhanesi, Rosenbergler Ölmemeli ve Kendi Kendine Konuşmaktır Aşk" favorilerim..
Ve perde!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder